“Wow”, -stilte-. Dat is meestal wat ik te horen krijg als ik vertel dat ik doctor ben. Ja, klopt, best bizar, denk ik dan ook elke keer. Na het afronden van mijn universitaire master, heb ik dat hele vierjarige traject doorlopen. Het was een stressvolle, maar o zo leerzame ervaring. Ik heb geleerd hoe je gedegen wetenschappelijk onderzoek uitvoert. Ik heb geleerd hoe de wetenschappelijke wereld in elkaar zit. Ik heb geleerd hoe de gezondheidszorg in elkaar zit. En, ik heb veel over mezelf geleerd. Heel veel. Promoveren was voor mij een lange adem, vroeg om samenwerking, geduld en doorzettingsvermogen. Doordat mijn privésituatie destijds ook allesbehalve vlekkeloos verliep, liep de stress bij mij op een gegeven moment hoog op. Mijn passie verdween. Het contact met mijzelf en met mijn omgeving werden er niet beter op. Zo kan het niet langer, dacht ik. Dit kan niet de bedoeling zijn. Ik mag, nee, ik moet, weer beter voor mezelf gaan zorgen. Daarom begon ik in 2018 aan de yogaopleiding. Wat er ook speelde, yoga was er altijd. Mijn wekelijks lesje was het moment waarop ik het meest mezelf was. Daar wilde ik meer van. Door de yogaopleiding heb ik een rust in mijzelf gevonden. Die rust is er altijd geweest, alleen werd het contact ermee meer vertroebeld. Doordat ik me liet leiden door gedachten en overtuigingen en stopte met voelen en het contact verloor met mijn innerlijke wijsheid. Yoga is mijn rustpunt, van waaruit ik keuzes maak uit vertrouwen. Yoga helpt mij om goed voor mezelf te zorgen. Door yoga herinner ik me wie ik ben. Door yoga ontstaan er mooie verbindingen met de mensen om mij heen. Yoga, in de breedste zin van het woord - want ja, yoga is meer dan het doen van houdingen-, zal altijd in mijn leven zijn. Yoga helpt mij voelen, in plaats van denken. Yoga helpt mij zijn, in plaats van doen. Of ik nu doctor ben of yogi, dat doet er eigenlijk niet toe. Leren voelen, dat is wat ik met de wereld wil delen. Leren zijn, daar gaat het om. Daar doe ik het voor.
